Εδώ είναι ακόμα 20 Απριλίου μιας είμαι 7 ώρες πίσω από την Ελλάδα. Το Προξενείο της Βοστώνης, που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά τον τελευταίο καιρό προωθώντας τα ελληνικά θέματα και την Ελληνική ιστορία, σήμερα μας θύμισε ότι στις 20 Απριλίου 1946 ο Στέλιος Κυριακίδης τερμάτισε πρώτος στον περίφημο μαραθώνιο της Βοστώνης. Είχα βρει πρόσφατα κάποια στοιχεία για μια συμμετοχή του Σ. Κυριακίδη στα Παγασαία στον Βόλο του 1934 σας τα δείχνω σήμερα μαζί με μια σύντομη αναφορά στον ιστορικό αυτό αθλητή.
Γεννήθηκε στην Κϋπρο το 1910 από οικογένεια αγροτών, και ήταν το μικρότερο από πέντε παιδιά. Ο αθλητισμός τον τράβηξε από την βιοπάλη και του έδωσε στόχους. Ήδη στις αρχές της δεκαετίας είχε κερδίσει φήμη με τις επιδόσεις του. Οι φωτογραφίες εδώ είναι από την εμφάνιση στα Παγασαία του Βόλου στα 1934. Οι επιδόσεις του τον στέλνουν στους δύσκολους Ολυμπιακούς του 1936 στην Γερμανία όπου τερματίζει 11ος στον μαραθώνιο. Εκεί γνωρίζει και γίνεται φίλος με τον αμερικανό Johnny Kelly που τον προσκάλεσε να τρέξει στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Το 1938 ο Κυριακίδης έρχεται στην Βοστώνη για τον Μαραθώνιο με μεγάλες ελπίδες να κερδίσει. Ομογενείς του δωρίζουν ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια. Τρέχοντας με καινούργια παπούτσια και χωρίς κάλτσες δεν ήταν καλή ιδέα. Με πληγωμένα πόδια από τα παπούτσια εγκαταλείπει τον αγώνα στην μέση. Μιλώντας σε εφημερίδα της Βοστώνης, εκείνη τη μέρα, δήλωσε ότι θα ξανάρθει και θα κερδίσει.
Μετά έρχεται η Κατοχή και πολλά όνειρα σβήνουν. Ο Κυριακίδης παλεύει να επιβιώσει στην Αθήνα. Η ταυτότητα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 λέγεται ότι του έσωσε την ζωή όταν συνελήφθη από τους Γερμανούς. Μετά την Κατοχή αποφασίζει να πάει στην Βοστώνη το 1946 για συμμετάσχει τον 50ο μαραθώνιο. Για ένα 36χρονο, αδύνατο από την πείνα και χωρίς προετοιμασία, οι πιθανότητες ήταν λίγες. Η μητέρα του του είπε ότι ήταν τρελός. Οι ομογενείς τον αγκαλιάζουν και τον φροντίζουν όσο μπορούν. Οι γιατροί πριν τον αγώνα του συνιστούν να μην τρέξει γιατί φοβούνται ότι δεν θα αντέξει και θα πεθάνει. Ο Κυριακίδης τρέχει και είναι στην κορυφή μαζί τους πρώτους. Ο ίδιος είπε ότι σε μικρή απόσταση από το τέλος (περίπου 1-2 μίλια), ένας ηλικιωμένος ομογενής του φωνάζει “Για την Ελλάδα, Στέλιο” και του έδωσε δύναμη για το φίνις. Βγαίνει πρώτος με τον καλύτερο χρόνο του 1946, φωνάζοντας “Για την Ελλάδα!”. Η νίκη του δίνει τεράστια φήμη στην Αμερική και ο ίδιος την χρησιμοποιεί για να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς για τις δύσκολες ώρες της Ελλάδας μετά την κατοχή και μαζεύει χρήματα, ρούχα και ιατρική βοήθεια για την Ελλάδα.
Στην πόλη της Βοστώνης στήθηκε ένα άγαλμα στο 1ο μίλι του μαραθωνίου στην πόλη του Hopkinton με το όνομα “To πνεύμα του Μαραθωνίου”, με τον Λούη να οδηγεί τον Κυριακίδη προς την νίκη. Ο Κυριακίδης ήταν ο μόνος και ο τελευταίος Έλληνας που κέρδισε τον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Δείτε και το βίντεο εδώ https://www.youtube.com/watch?v=c7LTYMURolU
Μέσα στις δυσκολίες του σήμερα, ίσως η σημερινή επέτειος σημαίνει ακόμα περισσότερα. Ευκαιρία να συλλογιστούμε, να χαρούμε, και να προσμένουμε καλύτερες μέρες. Την αγάπη μου στην πατρίδα. Να είστε όλοι καλά.
Από τις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου το κείμενο (βιβλίο 7ο). Η λεπτομέρεια από ερυθρόμορφο αθηναϊκό αγγείο από το 470 π.Χ. Βρετανικό Μουσείο E163. Και η φοβερή φωτογραφία του φίλου Μιλτιάδης Ρηγόπουλος από τον Αη Γιάννη σήμερα (Πέμπτη) με την “Μήδεια να έρχεται Και δεν σταμάτησε τις δολοπλοκίες [η Μήδεια]. — Προσποιήθηκε ότι μάλωσε με τον Ιάσωνα και ζήτησε καταφύγιο στην πόρτα του Πελία. Την υποδέχτηκαν οι κόρες του γέρου βασιλιά. Αλλά και αυτές, με το πρόσχημα μιας ψεύτικης φιλίας, τις εξαπάτησε η πανούργα από την Κολχίδα. Τυχαία ,τάχα, διηγήθηκε πως έκανε τον Αίσωνα να ξανανιώσει («τον ρύπον του γήρατος αφήρεσεν», λέει ένας παλιός μεταφραστής), και φρούδες ελπίδες γεννήθηκαν στο μυαλό των θυγατέρων του Πελία. Ίσως ο πατέρας τους μπορούσε κι αυτός να ξανακερδίσει την χαμένη του νιότη. Την παρακαλούν να κάνει το «θαύμα» της, και να ζητήσει όποια αμοιβή θέλει, όσο μεγάλη και να είναι αυτή. Εκείνη κάνει πως διστάζει, και με προσποιητή σοβαρότητα κρατάει μετέωρες τις ικέτιδες ψυχές τους. Για να τις πείσει πως μπορεί να δώσει την νιότη πίσω στον πατέρα τους, τις λέει: «Για να κερδίσω την εμπιστοσύνη σας θα μεταμορφώσω το γέρικο κριάρι του κοπαδιού σε αρνάκι με τα ακριβά μου φάρμακα»
Της έφεραν ένα γέρικο κριάρι με μακρύ μαλλί και κέρατα καμπυλωμένα γύρω από τους κροτάφους του, καταπονημένο από το χρόνο. Εκείνη έκοψε τον αδύναμο λαιμό του με το κοφτερό μαχαίρι της – λίγο, ελάχιστο αίμα λέρωσε το σίδηρο – βούτηξε το κουφάρι του σε μια μπρούτζινη χύτρα και το περιέλουσε με ισχυρά φαρμάκια. Έλιωσε το σώμα του. Έλιωσαν και τα κέρατα. Και μαζί με τα κέρατα έλιωσαν και τα χρόνια των γηρατειών. Ένα αδύναμο βέλασμα ακούστηκε. Ταράχτηκαν οι κόρες του Πελία. Ένα αρνάκι πήδηξε έχω από την χύτρα αναζητώντας ένα μητρικό μαστό για να βυζάξει.
Έκθαμβες οι κόρες του Πελία την θερμοπαρακαλούν να επαναλάβει το ίδιο με τον πατέρα τους. Τρεις φορές ο Απόλλωνας βύθισε το άρμα του στον Ιβηρικό Ωκεανό, και την τέταρτη νύχτα τα αστέρια έλαμπαν στο σκοτεινό στερέωμα. Τότε η πανούργα κόρη του Αιήτη έβαλε καθαρό νερό να βράσει σε δυνατή φωτιά και έβαλε μέσα βότανα πανίσχυρα. Ένας ύπνος όμοιος με θάνατο συνεπήρε τον βασιλιά και τους φρουρούς κάτω την επίδραση των φοβερών μαγικών της. Να μπουν στο δωμάτιο του βασιλιά τις πρόσταξε η Μήδεια και τις πίεζε: «Γιατί διστάζετε και μένετε αδρανείς; Βγάλτε τα μαχαίρια σας και πάρτε του το γέρικο το αίμα. Εγώ θα του ξαναγεμίσω τις φλέβες με φρέσκο αίμα νεανικό. Στα χέρια σας κρατάτε τη ζωή και τη νιότη του πατέρα σας. Εσείς που τον αγαπάτε, κάντε του τη χάρη και με τα μαχαίρια σας διώξτε το γήρας και αφήστε το αίμα να κυλήσει. Πάρτε του το αίμα και με το χτύπημα του σίδερου δώστε του πίσω την νιότη.»
Οι παραινέσεις έκαναν ασεβή την κάθε μία από αυτές που πάντα ευσεβείς ήταν, και για να μην φανούν αχάριστες κάνουν την πιο τρομερή αχαριστία. Κανείς δεν άντεχε να δει τα τρομερά χτυπήματα. Ούτε αυτές οι ίδιες. Έτσι έστρεφαν το βλέμμα τους καθώς κατέβαζαν τα μαχαίρια και κατάφερναν αδέξια, τυφλά χτυπήματα. Σε μια στιγμή, ο άτυχος γέρος, λουσμένος με το αίμα του, στηρίχτηκε στα χέρια του και προσπάθησε να σηκωθεί. Με όλα αυτά τα σπαθιά τριγύρω, σήκωσε το αδύναμο χέρι του να προστατευτεί και φώναξε απελπισμένος: «Τι κάνετε κόρες μου; Ποιος όπλισε το χέρι σας και θάνατο σκορπάει στον πατέρα σας;» Εκείνες έχασαν το κουράγιο τους. Τα χέρια τους χαμήλωσαν. Και θα έλεγε περισσότερα ο Πελίας, αν η Μήδεια δεν προλάβαινε να του κόψει το λαιμό και να ρίξει σε βραστό νερό το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα σώμα του.
Φτερωτοί δράκοι σήκωσαν την Μήδεια και πέταξαν στον ουρανό γλυτώνοντας την από τις συνέπειες του τρομερού εγκλήματός της. Και διέφυγε αγναντεύοντας από ψηλά το σκιερό Πήλιο, κατευθυνόμενη προς την Όθρυ και την κοιλάδα του Κέραμβου. —- ΣΗΜ. Για την αδόκιμη μετάφραση χρησιμοποίησα την αγγλική μετάφραση του Brookes Morehttp://www.perseus.tufts.edu/hopper/text…και την ελληνική “Οβιδίου μεταμορφώσεων τα οκτώ πρώτα βιβλία : μετά βιογραφίας του πoιητού” / Μεταφρασθέντα και δι’ αναλύσεων διασαφηνισθέντα υπό Α. Παπά Γεωργίου και Γ. Παπά Φωτίου, εκδότης Ανέστης Κωνσταντινίδης, 1886https://anemi.lib.uoc.gr/…/8/b/4/metadata-425-0000031.tkl
Μας λέει η κα. Λούση (ανάρτηση στην σελίδα της Συζήτησης):
Από τον Αλφόνς θυμάμαι το ασκητικό παρουσιαστικό και το ευθύ, γκριζογάλαζο βλέμμα. Μια ακαθόριστη ευγένεια με μια εσάνς ανυπότακτης αγριάδας. Θυμάμαι τον ήχο της φωνής του: βαθύς, λαρυγγικός, με το χαρακτηριστικό αξάν του γερμανόφωνου που είχε και η γιαγιά μου − κάθε συλλαβή και μια μικρή παύση, σαν να τις τονίζεις ελαφρά μία προς μία, σαν, εντέλει, να ασθμαίνεις ανεπαίσθητα την ώρα που μιλάς. Θυμάμαι τη γάτα, την Παν-τού-φλα (φανταστείτε τον να τη φωνάζει με την ασθμαίνουσα, σκορπίζουσα τόνους παντού εκφορά). Θυμάμαι μια χυλωμένη παρασκευή με βασικό συστατικό το αγγούρι, που δοκίμασα στο μαγερειό του. Την ξενάγηση στα “μπάγκαλοους” που μου έκανε μια πλήρως γοητευμένη μαμά, μάλλον το φθινόπωρο της χρονιάς που είχαν διαμείνει εκεί με τον μπαμπά, “τουρίστες” στον τόπο τους. Να ήταν 4-5 τα σπιτάκια;
Όπως και να ΄χει, καίτοι κάπου 12χρονη, έχασκα κι εγώ μαγεμένη: πόσο σοφά και φυσικά ήταν φτιαγμένα, πόσο λειτουργικά. Θυμάμαι λευκές κουνουπιέρες και λευκά σεντόνια στα χειροποίητα κρεβάτια. Σωρό τις ξεραμένες φτέρες αραδιασμένες στις οροφές, εν είδει καλαμωτής. Απίστευτα ευφάνταστες τις τουαλέτες στο καθένα απ’ αυτά. Το ευρύχωρο ξάνοιγμα προς το πέλαγος με τα υποτυπώδη ξύλινα τραπέζια και τους πάγκους, όπου οι ένοικοι έπαιρναν το πρωινό τους αγναντεύοντας την ανατολή. Όλα ήταν φτιαγμένα ώστε κανείς να αφήνεται να τον διαπερνά το ζωογόνο και γαλήνιο ρεύμα της πηλιορείτικης φύσης, με την ελάχιστη ανθρώπινη παρεμβολή. Θυμάμαι την αγαπησιάρικη αφοσίωση, το σέβας και τον θαυμασμό των δικών μου προς το μοναδικό αυτό υποκείμενο που ήταν ο Αλφόνς, και το έργο και τον αγώνα του.
Ο μπαμπάς είχε τραβήξει κάποια πλάνα με τη super 8 το 1976 από τη διαμονή τους στου Αλφόνς, με φιλμ έγχρωμο χωρίς ήχο. Η ποιότητα είναι κάκιστη αλλά έστω κι έτσι είπα να το μοιραστώ, να πάρετε μια γεύση.
Μοντέρνα διασκευή του παραδοσιακού πηλιορείτικου “Θέλω να ταξιδέψω: https://www.youtube.com/watch?v=5-d5FkY3k9A από τους Jacart, στον παρθενικό δίσκο τους που θα βγει το Μάρτιο. Διασκευή/Ηχογράφηση/Επεξεργασία /Ενορχήστρωση του δικού μας @James Dimitris Basdanis. Φωνή Κατερίνα Βασιλείου.Μια το ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω, μια το ότι είμαι απόδημος. Χτύπησε ευαίσθητες χορδές. Ξέρω ότι σε μερικούς από εσάς θα σας αρέσει το καθαρά παραδοσιακό (π.χ. https://www.youtube.com/watch?v=UdvRjeFc28M με την Μαρίνα Σαμαρά-Μπαρούτα). Αλλά προσωπικά και μου άρεσε και με συγκίνησε. Oι στίχοι: Θέλω να ταξιδέψω, Θέλω να ταξιδέψω Θέλω να ταξιδέψω στην Αίγυπτο να πάω Να φέρω το πουλί μου, να φέρω το πουλί μου Να φέρω το πουλί μου, πού ‘ναι στην ξενιτιά Έλα πουλί μου έλα, να τα μιλήσουμε γιατί είδα στο όνειρό μου πως θα χωρίσουμε. Πουλί μου αγαπημένο μα πώς τα πίστεψες της γειτονιάς τα λόγια και μ’ απαρνήθηκες Πολύ με βασανίζεις, μα τι μπορώ να πω Όλα τα υποφέρω, γιατί σε αγαπώ.
Ο πίνακας αυτός έχει τον τίτλο “Σοβατζής” και είναι του Βασίλη Λιαούρη, που μετέχει στην έκθεση για τον Θεόφιλο στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου. Μου έκανε εντύπωση και ο πίνακας και ο τίτλος. Αναφέρεται και αναπαριστά τον Θεόφιλο που ξεκίνησε την ζωγραφική στους τοίχους ως σοβατζής. Ο τίτλος «σοβατζής» μάλιστα προξένησε έντονα αντικρουόμενα συναισθήματα σε καλούς φίλους – και αποφάσιζα να τον εξετάσω, αναλυτικά. Έψαξα λοιπόν και χάρις το εξαιρετικότατο αρχείο του Τελόγλειου στην Θεσσαλονίκη, πέρασε μπροστά στα μάτια μου μια αξιοπερίεργη οξύτατη διαμάχη για τον καημένο τον Θεόφιλο, με φόντο τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο.
Στις αρχές του Μάη του 1947 το Αγγλικό Ινστιτούτο (ο Ελληνοβρετανικός Σύνδεσμος) οργάνωσε μια έκθεση, την πρώτη νομίζω, με έργα του Θεόφιλου. Είχαν προηγηθεί, το άρθρο του Ελύτη στα 1945 που πρόβαλε τον Θεόφιλο σαν τον πραγματικό Έλληνα ζωγράφο και τον αντιπαρέβαλε με την «κακή κληρονομιά της βαυαρικής σχολής» (μην ξεχνάμε πως η κατοχή μόλις είχε τελειώσει), καθώς και το άρθρο του Ουράνη στην Ελληνοαγγλική Επιθεώρηση το 1946 που πιθανόν να ήταν και το έναυσμα της έκθεσης του 1947. Φυσικά υπήρχε η δουλειά του Στρ. Ελευθεριάδη (Tériade) που προώθησε τον Θεόφιλο στην Γαλλία διεθνώς, αλλά και το βιβλιαράκι για τον Θεόφιλο του δικού μας Κίτσου Μακρή το 1939.
Έτσι λοιπόν έγινε η έκθεση που εγκαινιάστηκε με ομιλία του Σεφέρη. Και οι πρώτες κριτικές ήταν θετικότατες. Ο Βενέζης στο Βήμα, η στήλη «Σημειώσεις ενός Αθηναίου» και λίγες μέρες μετά στην Καθημερινή, ο Κλέων Παράσχος, ο καθηγητής του ΕΜΠ Δ. Ε. Ευαγγελίδης στα Νέα, όλοι παρουσιάζουν τις πρώτες θετικές αντιδράσεις για το φαινόμενο Θεόφιλου. Ο Ελύτης από την στήλη της Καθημερινής εκφράζει τις θερμές ευχαριστίες για το βαθύτατο ελληνικό έργο της έκθεσης στους «νέους Άγγλους του Ινστιτούτου και προπάντων τον διευθυντή τους Ρεξ Ουώρνερ που με λεπτή κατανόηση και συγκινητικό ενδιαφέρον επέτυχαν να πραγματοποιήσουν μια ιδέα που έπρεπε να είχε πραγματοποιηθεί από καιρό από το Ελληνικό κράτος».
Μέχρι που στις 8 Μαΐου 1947 εμφανίζεται ένα σημείωμα στον Ριζοσπάστη με τον τίτλο «Σημείωμα για τον Θεόφιλο» και με εικόνα το έργο του Θεόφιλου «Συμφιλίωση των Τριών Καπεταναίων». Εκεί ο δημοσιογράφος, που δεν χάνει την ευκαιρία να αναγορεύσει τον Θεόφιλο «παιδί του λαού», επικεντρώνεται στο να στηλιτεύει «τον τρόπο που οργανώθηκε η έκθεση (τόπος [Αγγλικό Ινστιτούτο], εγκαίνια, προσκλήσεις, κατάλογοι κλπ.) που εκφράζει μια γενικότερη, μακριά από το λαό, τοποθέτηση εκείνων που είχαν την πρωτοβουλία για την οργάνωση της». Παρόλα αυτά προτρέπει τους αναγνώστες «να κάνουν τον κόπο ν’ ανέβουν ως το Κολωνάκι για να δουν τις ζωγραφιές».
Αμέσως μετά “επί σκηνής” εμφανίζονται οι δημοσιογράφοι της Εστίας που χρησιμοποιούν κατά κόρον και υποτιμητικά τον χαρακτηρισμό «σοβατζής» για τον Θεόφιλο. Πρώτος ο «Φιλότεχνος» που τιτλοφορεί το άρθρο του «Η φάρσα του Θεόφιλου» όπου επιτίθεται στις εφημερίδες που γέμισαν με κριτικές οι οποίες «σοβαρώτατα εκθειάζουν τας ποικίλας αρετάς ενός … σοβατζή». Ένας αναγνώστης γράφει μια επιστολή, που αυτάρεσκα δημοσιεύει η Εστία, με τίτλο «Οι Ζωγράφοι και ο … σοβατζής» όπου χύνει δηλητήριο σε κρυστάλλινο ποτήρι λέγοντας «Ο Θεόφιλος είναι συμπαθής και μας ξενίζει ευαρέστως με τα απρόοπτα της ατελείας του, όπως τα παιδάκια τα οποία υποκρίνονται τους μεγάλους» και κατηγορεί όλους όσους εκφέρουν θετική γνώμη ότι προσπαθούν να κάνουν θόρυβο, όχι για την αξία του Θεόφιλου αλλά για να προβάλουν τον εαυτό τους. Η Εστία δεν χάνει την ευκαιρία να αποκρούσει την έμμεση επίθεση στην (γερμανική) βαυαρική σχολή λέγοντας ότι «την εποχή εκείνη [αναφερόμενη στην Σχολή του Μονάχου και τον 19ο αιώνα], όταν ανθούσε η τέχνη, αν τολμούσε κανείς να οργανώσει έκθεσιν με τα γελοία τερατουργήματα ενός “ασπούδαχτου” σοβατζή θα τον έκλειναν εις το φρενοκομείον».
Φυσικά ο Ριζοσπάστης δράττεται της ευκαιρίας βάζοντας στον στόχο όχι μόνον την Εστία για το «αντιλαϊκό της μίσoς που ξέσπασε αυτή τη φορά κατά του “άξεστου σοβατζή” που σαν παιδί του λαού θα μπορούσε να γίνει μανάβης, λατζέρης, ή λατερνατζής», αλλά έμμεσα και τους «αθώους κολωνακιώτες που πλειοδοτούν σε “θεοφιλισμούς” και τους παριζιάνους εστέτ και τους εμπόρους τέχνης που σπεκουλάρουν μετά θάνατον του λαϊκού ζωγράφου» που η «ηλιθιότητα της Εστίας τους θεωρεί εαμίτες».
Τις επόμενες μέρες η Εστία ξεσπάει με κρεσέντο υπεροψίας και κακεντρέχειας εναντίον κάποιων συλλεκτών του Θεόφιλου που διαμαρτυρήθηκαν και τους αποκαλεί «επαρχιώτες» τους οποίους «λυπάται διότι εις τα βάθη της επαρχίας των έπεσαν θύματα της απάτης Θεόφιλου» και τους προτρέπει «να καλλιεργούν οι χριστιανοί τα κτηματάκια των και της [sic] ελιές των και να μην καταπιάνονται άλλες φορές με “ζουγραφιές”»…. Τι κακία, Θεέ μου.
Ο θόρυβος αφού κράτησε βδομάδες, τελικά σίγασε. Και με τον καιρό ξεχάστηκαν οι μικρότητες. Η αξία των έργων του Θεόφιλου εδραιώθηκε και είναι πλέον είναι αναγνωρισμένη. Ξανακοίταζα, λοιπόν, το πολύ ενδιαφέρον έργο του κ. Λιαούρη αφού είχα ήδη διαβάσει όλα αυτά τα παλιά άρθρα και μου φάνηκε ότι ο «Σοβατζής» μοιάζει με ένα βουβό «άφες αυτοίς» σε όλους αυτούς που τον ταλαιπωρήσαν πριν και μετά τον θάνατό του.
Που θα πάει; Kάποια στιγμή θα ενηλικιωθώ. Σήμερα “είμαι” 8 χρονών ακριβώς 🙂 Αυτη είναι η πρώτη φωτογραφία που ανάρτησα στις 24/11/2012 Ευχαριστώ για την παρέα! Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου (ΗΜΣΠΤΧ)
1. Μην φοβάσαι 2. Ψάξε την εσωτερική ηρεμία 3. Κράτα ζωντανή την ελπίδα 4. Πάρε βαθιές ανάσες 5. Να είσαι ευγνώμων 6. Κράτα τις επαφές με άλλο τρόπο 7. Νοιάσου για τους άλλους 8. Άκου λιγότερο τις ειδήσεις 9. Περισσότερο μουσική και βιβλία 10. Τα λουλούδια είναι πιο σημαντικά από το χαρτί υγείας
Στην αρχή της πανδημίας, το Μάρτιο, εδώ στη Νέα Υερσέη, όταν γινόταν χαμός, άκουσα αυτές τις συμβουλές. Δεν θυμάμαι από που, αλλά τις έγραψα στις σημειώσεις μου. Τις μοιράζομαι σήμερα μαζί σας, ελπίζοντας να μας βοηθήσουν όλους. Αν νομίζετε ότι βοηθάνε, μοιραστείτε τις με άλλους. Η φωτογραφία είναι του Τάκη Τλούπα από την λίμνη Κάρλα (1962).
Εικονικό ταξίδι σήμερα στην μυθολογία και στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Και να θέλαμε να πάμε να το δούμε δεν θα μπορούσαμε.
Αυτός είναι ο μόνος γνωστός πίνακας με αυτό το θέμα. Βρίσκεται όπως είπα στο Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης [2]. Η Αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ ανέθεσε τον πίνακα αυτό στον διάσημο Iταλό ζωγράφο Μπατόνι και η ίδια επέλεξε το θέμα. Στον 18ο αιώνα οι σκηνές από την ιστορία του Αχιλλέα, ήρωα του Τρωικού Πολέμου ήταν πολύ της μόδας. Η μητέρα του Αχιλλέα, η θεά Θέτις, τον έδωσε για να ανατραφεί στον Κένταυρο Χείρωνα. Μαθαίνοντας ότι ο γιος της θα πεθάνει στον πόλεμο εναντίον των Τρώων, αποφάσισε να εξαπατήσει τη μοίρα και να πάρει τον Αχιλλέα την ώρα που κοιμόταν από το Πήλιο, όπου τον δίδασκε ο Χείρων, και να τον στείλει μέσα σε ένα κοχύλι στο νησί της Σκύρου υπό την προστασία του Βασιλιά Λυκομήδη. Η απόδοση αυτή του μύθου, μας λέει ο ιστότοπος του μουσείου, προέρχεται μάλλον από το βιβλίο του Βοκκάκιου (του γνωστού και μη εξαιρετέου με το Δεκαήμερο) “Βιβλία γενεαλογίας εθνικών θεών” [3], και πιθανόν να συνδέεται με την Αχιλλειάδα ένα ποίημα του Ρωμαίου ποιητή Στάτιου [4].
Σχηματίζοντας τη βάση της αυστηρής σύνθεσης του Μπατόνι είναι δύο καμάρες στο σπήλαιο του Χείρωνα και το άνοιγμα στα βράχια, πέρα από το οποίο απλώνεται η θάλασσα. Οι νύμφες μεταφέρουν προσεκτικά τον Αχιλλέα που κοιμάται στο κοχύλι, ενώ κοντά, η Θέτις αποχαιρετά τον Χείρωνα. Οι ιδανικές αναλογίες των μορφών θυμίζουν αρχαία αγάλματα και ο φωτισμός είναι εντυπωσιακός στην τελειότητά του. Yπάρχει τουλάχιστον ακόμα ένας σχετικός πίνακας του ίδιου ζωγράφου με θέμα τον Χείρωνα και τον Αχιλλέα (ίσως θα τον δούμε μια άλλη φορά).
Και δεν σταμάτησε τις δολοπλοκίες [η Μήδεια]. 
