Βαριά στενάζουν τα βουνά κι ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το Μορίχοβο και πάλι ανταριάζει.
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν ντουφέκια αράδα,
Κώστας Γαρέφης πολεμάει, μ’ εξήντα παλικάρια.
« Έβγα βρε Λούκωφ άτιμε, Βουλγαρο-Καρατάσωφ,
μερόνυχτα περπάτησα, εδώθε για να φτάσω.
Μέσα στον ήλιο, στη βροχή, στο κρύο και στην πάχνη,
τρέχω βρε Λούκωφ άπιστε, να μετρηθούμε αντάμα.
Δεν έχεις γέρους άρρωστους, σήμερα δω να σφάξεις,
ούτε κορίτσια ντροπαλά, μήτε εκκλησιές να κάψεις,
παπάδες για να τυραννάς, αγνά αθώα βρέφη,
μον’ έχεις τώρα σου μπροστά, τον Κώστα το Γαρέφη ».
Παραδοσιακό επιτραπέζιο τραγούδι του Γαρεφείου το οποίο γράφτηκε πρός τιμήν του μακεδονομάχου Γαρέφη από τις Μηλιές, ο οποίος στην επιτυχή προσπάθεια εξόντωσης των βούλγαρων κομιτατζήδων Λούκα και Καρατάσου τραυματίστηκε θανάσιμα στα βουνά του Γαρεφείου Αριδαίας στις 6 Αυγούστου του 1906 και πέθανε 3 μερες αργότερα.
Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου 