Το πρώτο σκίτσο είναι του καθηγητή αρχιτεκτονικής Μ. Κορρέ που δημοσιεύτηκε στο [1]. Δείχνει την ακτογραμμή που φτάνει κοντά στο Διμήνι στα νεολιθικά χρόνια. Ο γεωλόγος Ε. Zangger δημοσίευσε στα 1991 [2], μία μελέτη που παρουσίασε γεωλογικά δεδομένα τα οποία επιβεβαιώνουν την μεταβολή της ακτογραμμής με το χρόνο. Στο χάρτη φαίνεται η εκτίμηση της θέσης της στην μέγιστη εισχώρηση (περίπου στα χρόνια του νεολιθικού Διμηνίου (~4800 πX), στα 3000 πΧ, και στα 300 πΧ (~κτίση Δημητριάδος).
Την θεωρία αυτή επιβεβαιώνουν τα γεωλογικά δεδομένα που παρουσίασε ο Zangger (τρίτο διάγραμμα), ο οποίος σημειώνει ότι η εισχώρηση στην ξηρά προκλήθηκε από την άνοδο της θαλάσσης μετά την εποχή των παγετώνων (περίπου 120 μέτρα [3]), και η οπισθοχώρηση από προσχώσεις των γειτονικών ποταμών σε συνδυασμό με σεισμικές δράσεις λόγω των ρηγμάτων που υπάρχουν στην περιοχή. Ο σχηματισμός αυτός του φυσικού λιμανιού αποτέλεσε την βάση του τοπικού πολιτισμού και ήταν τεράστιας σημασίας για την ευημερία της περιοχής ανά τους αιώνες.
ΣΗΜ. Διορθώσεις, και παρατηρήσεις δεκτές 
🙂 μιας και δεν έψαξα την πιο πρόσφατη βιβλιογραφία. Αλλά από μια γρήγορη ματιά η δουλειά του Zangger μάλλον φαίνεται δεκτή από τις μεταγενέστερες σχετικές επιστημονικές δημοσιεύσεις.
[1] Θεοχάρης ∆.Ρ. (επιμ.). “Νεολιθική Ελλάς”. Αθήνα 1973.
Έκδοση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος
[2] Zangger, Eberhard. “Prehistoric coastal environments in Greece: the vanished landscapes of Dimini Bay and Lake Lerna.” Journal of Field Archaeology 18.1 (1991): 1-15.
https://www.jstor.org/stable/pdf/530147.pdf
[3] Fairbanks, R. G., 1989 “A 17,000-year Glacio-eustatic Sea Level Record: Influence of Glacial Melting Rates on the Younger Dryas Event and Deep Ocean Circulation,” Nature 342: 637-
642
Η Μαγνησία στο Πέρασμα του Χρόνου 